[Бродячий огонек]

Женщина обрезает подол кимоно,чтобы не потревожить спящую на нем кошку.

@темы: КОТетство - художественная котогалерея

---

Как появляются кошки. 15.0

[talina30]

Заболел отец. С начала августа болеет. Все внезапно случилось - проблемы с сосудами головного мозга. Сразу вызвала скорую - приехала, диагноз - гипертонический криз. Потом отцу стало хуже. вызвала вторую скорую, которая и забрала его уже в больницу. Алиска во время приезда скорых старалась спрятаться, волновалась. Хотя обычно она на правах хозяйки выходит к гостям, обнюхивает их, дает себя рассмотреть и погладить. но сначала пошипит для порядка, чтобы не расслаблялись.
Я поехала с отцом в больницу, а приехала домой уже к вечеру - весь день была с ним. Алиска встречала меня в коридоре. Я зашла, она мяукает и смотрит в коридор - а там никого. Она опять жалобно мяукает. Я ей объяснила, что отца забрали в больницу.
такое чувство, что она все поняла. повернулась и ушла в комнату, легла на его кровать.
А через несколько дней Алиска стала голосить. Я по другому не могу назвать эти звуки. Вот голосит как человек. такого никогда за все годы не было. Я стала кричать на нее - замолчи, а она еще громче.
Описать нельзя. Слушать жутко. я утром шла к отцу в уверенности, что он уже умер, а мне просто не позвонили. К счастью, обошлось.
Потом Алиска стала голосить меньше. Отец в больнице все время спрашивал, как там его Мурочка, переживал, хорошо ли я ее кормлю.
Когда его выписали и он зашел в квартиру, Алиска уже ждала у входа, начались поцелуи, радость без границ - друзья встретились, наконец.
А потом отец совсем мало побыл дома, стало хуже, и пришлось ему лечь в кардиологию.
А вот тут Алиска уже не голосит, а жалобно мявкает, встречая меня вечером - я после работы захожу к отцу проведать его.
Я ей говорю - Алиска, все хорошо, отцу уже лучше, хотя на самом деле все как раз наоборот.
Кошка от меня не отходит, куда я -туда и она. такого раньше не было.
Вот я и думаю - то ли ей просто одиноко, то ли что-то чувствует плохое.
Жалко кошку. Моя знакомая - кошколюб и кошковед коворит - возьми котенка, все Алиске веселей будет. И я уже как-то стала подумывать - а может и правда взять котенку?

запись создана: 03.09.2015 в 05:11

@темы: КОТоальбом - наша семейства

---

[kassid]

***
После того как подслеповатая бабуля включила на кухне свет, наглый таракан не убежал, а мяукнул и потерся о ногу старушки

@темы: КОТографии, ПоКОТушки - кошачий юмор

---

[kassid]

@темы: КОТографии

---

[Бродячий огонек]

@темы: КОТографии

---

Реклама печенья )

[Бродячий огонек]

@темы: КОТтразведка - кошачье видео

---

[kassid]

@темы: КОТографии

---

Simon's Cat

[kassid]

@темы: КОТтразведка - кошачье видео

---

Растеклась сиропной лужицей )

[Бродячий огонек]

@темы: КОТтразведка - кошачье видео

---

[kassid]

20.08.2015 в 18:56

Пишет  Бродячий огонек:

Один мой друг подбирает бездомных кошек,
Несёт их домой, отмывает, ласкает, кормит.
Они у него в квартире пускают корни:
Любой подходящий ящичек, коврик, ковшик,
Конечно, уже оккупирован, не осталось
Такого угла, где не жили бы эти черти.
Мой друг говорит, они спасают от смерти.
Я молча включаю скепсис, киваю, скалюсь.

Он тратит все деньги на корм и лекарства кошкам,
И я удивляюсь, как он ещё сам не съеден.
Он дарит котят прохожим, друзьям, соседям.
Мне тоже всучил какого-то хромоножку
С ободранным ухом и золотыми глазами,
Тогда ещё умещавшегося в ладони...

Я, кстати, заботливый сын и почетный донор,
Я честно тружусь, не пью, возвращаю займы.
Но все эти ценные качества бесполезны,
Они не идут в зачет, ничего не стоят,
Когда по ночам за окнами кто-то стонет,
И в пении проводов слышен посвист лезвий,
Когда потолок опускается, тьмы бездонней,
И смерть затекает в стоки, сочится в щели,
Когда она садится на край постели
И гладит меня по щеке ледяной ладонью,
Всё тело сводит, к нёбу язык припаян,
Смотрю ей в глаза, не могу отвести взгляда.

Мой кот Хромоножка подходит, ложится рядом.
Она отступает.

Дана Сидерос

@темы: КОТострофа - стихи о кошках

---

Художественная литература о кошках

[kassid]

Е.Михалкова "Котов обижать не рекомендуется"

Аннотация
Говорят, что кошка в доме – к счастью. Но полосатый котенок, подобранный девушкой-фотографом в мокрой песочнице, об этом наверняка не слышал. Годзилла и Конан-варвар в одном усатом лице втягивает свою хозяйку в водоворот из чудовищных стечений обстоятельств, трагических событий и загадочного убийства.
Почему преступник охотится за фотографом? Успеет ли Светлана опередить его? Что скрывают артисты популярного театра? И – кто же все-таки убийца?

«Ваза разбилась с таким грохотом, словно упала не со стола, а с десятого этажа. Котенок перемахнул на книжную полку и уселся там, удивленно поглядывая вниз. Надо же, вазу кто-то разбил… В пять утра, заметьте.
– О, господи! Вторая ваза! У тебя совесть есть или нет?
Тихон уставился на хозяйку.
– Кошка – грациозное животное! – закричала Света, тряся перед носом кота толстенной книгой “Все о кошках”. – Вот, читай! Видишь? Грациозное! Бесшумное! Изящное! А ты кто, корова полосатая?!
Полосатая корова разинула пасть, беззвучно расхохоталась Свете в лицо и ускакала вдаль по книжным полкам.
Света отбросила книгу и пошла собирать осколки.
– Это не кот, а какое-то стихийное бедствие… – бормотала она, ползая по ковру.

Пора составить реестр, в который она внесет ущерб, нанесенный дому за два месяца жизни с этим безумным животным.
Фикус пятилетний – одна штука. Сначала Тихон играл в кондуктора. Только этим можно объяснить, почему у бедного растения был прокомпостирован зубами каждый лист. Затем котенок потерял к нему интерес, и Света опрометчиво заключила, что искусанному деревцу больше ничего не грозит.
И ошиблась. В одно странное утро Тихон внезапно решил, что в нем течет кровь древнего рода бобров, и аккуратно подгрыз ствол у основания. Этого фикус уже не пережил.

Вазы и бокалы – в общей сложности пять штук. Эти пали жертвой его неуклюжести, хотя временами Света подозревала кота в скрытой ненависти к хрусталю.
Пара элегантных лаковых туфель с бантиками. У одной был сгрызен нос, у другой откушен бантик. Бантик чуть позже обнаружился в горшке, где когда-то радовался жизни фикус. Света утешала себя тем, что Тихон таким образом пытался вырастить новую туфлю.

Она выпрямилась и окинула комнату критическим взглядом. Есть ли что-нибудь еще, что можно уронить, покусать или разбить? Кажется, ваза была последним хрупким предметом.
Она вздохнула и побрела в кровать. Спать, спать, спать!
А это что за странный звук?
– Тишка! Тихон, ты где?
Света открыла дверь ванной и замерла, пораженная открывшимся видом.

Здесь только что закончилась страшная битва. Кот отчаянно сражался с рулоном туалетной бумаги и после долгой кровопролитной борьбы одержал победу. Сотни обрывков усеяли пол, подобно снегу. Сам Тихон, обвитый длинной белой лентой – ни дать ни взять награжденный генерал – сидел на краю умывальника и торжествующе озирал окрестности. Из пасти его свисал одинокий растерзанный кусочек. Похоже, последний метр соперника был показательно съеден в назидание другим рулонам.
– Ах ты подлец!
Тапочка прилетела в лоб победителю как раз тогда, когда он упивался триумфом.
Тихон вздрогнул и свалился в раковину. Сверху на него упала электрическая зубная щетка и задергалась в эпилептическом припадке, ища, что бы почистить. Ошалевший кот пулей выскочил наружу и помчался прочь, на ходу сбрасывая генеральскую ленту.
Света застонала. Выключила щетку и принялась собирать обрывки, мысленно проклиная тот день, когда решила сфотографировать лужу.

Кот оказался сущим стихийным бедствием. Он приходил к Свете в четыре утра, требуя хлеба и зрелищ. Он кусал ее за пятку, которой она пыталась спихнуть его с кровати, и использовал ее голову в качестве батута. Он раздваивался и растраивался, он мистическим образом делился на дюжину маленьких тихонов, от которых не было спасения. Он мяукал из каждого угла, прятался за каждой дверью.
Решив оставить у себя найденыша, Света и не догадывалась, что подписывает договор с чертом: она, Светлана Морозова, берет на содержание сотню бесенят в образе одного-единственного маленького полосатого котенка, а взамен получает прерванный сон, испорченные вещи, шерсть в тарелке с супом… Что еще? Ах да, наполнитель из кошачьего лотка в своей постели.

Кот обладал любопытством сороки и ее же неразборчивостью. Его интересовало все. Что в пакетах, которые Света приносит из магазина? Каковы на вкус шнурки от ботинок? Кто живет в унитазе, и можно ли его поймать?
В результате Света подбирала лохмотья разорванного пакета, меняла шнурки, вылавливала кота из унитаза. Тот обсыхал, встряхивался и снова отправлялся исследовать мир.
Ночью у Тихона наступало время охоты.

Прочитав в книге, что кошки – бесшумные животные, Света долго смеялась. А потом боролась с желанием отвезти Тихона к автору и оставить на пару ночей. Чтобы после с полным правом потребовать официальных извинений и компенсации за введение в заблуждение.
Днем котенка с натяжкой еще можно было назвать бесшумным. Он бесшумно делал какую-нибудь пакость и так же тихо смывался.
Но стоило опуститься сумеркам, как Тихон преображался. Он словно задавался целью извлечь максимум громкости из всего, что могло издавать звуки. Он шуршал, грохотал, пыхтел – даже скрипел! По ночам Свете снились привидения в оковах и лошади, табунами мчащиеся по ее новому паркету. Носороги в доспехах устраивали турниры в ее гостиной и громко чествовали победителя. Света просыпалась в ужасе и обнаруживала котенка, таращившегося откуда-нибудь из угла с самым невинным видом.
А ближе к семи утра он забирался хозяйке в волосы, вил из них гнездо и засыпал.

@темы: КОТовщина - литература о кошках

---

Десять вещей, которые каждый кошатник должен сделать со своим котом

[Бродячий огонек]

1) Походить вокруг спящего кота, отчетливо бормоча «хочу кушать, кушать!» Когда кот откроет глаза и сонно укажет на тарелку супа, капризно сказать: «Это не то!» Заплакать. Сесть рядом с котом и плакать десять минут. Когда кот встанет и, пошатываясь, поменяет суп на свежий, вспомнить, что вообще-то вы хотели покакать.

2) Лечь сверху на спящего кота. Когда раздастся протестующий крик, нехотя подвинуться. Сползти с кота, цепляясь за его шерсть.

3) Громко шуршать рулоном бумаги ДО того, как вы сходили в туалет. Шуметь в туалете. Включать воду на полную мощность. Мыть руки. Выключать воду. Спускать воду в унитазе. Хлопать крышкой. Когда кот проснется и придет, гневно заорать «Ты что?! Я же еще не покакал!» Как только кот уснет, покакать и проделать все сначала, начиная с рулона.

4) Когда кот начнет заниматься сексом, прийти и смотреть. В ответ на злобное шипение уйти, понурившись. Вернуться через десять секунд, приведя второго кота, собаку и попугайчиков.

5) Стучать в дверь, за которой спит кот. Стучать в открытую дверь. Долго и упорно стучать в открытую дверь, за которой спит кот. Орать перед открытой дверью. Петь песни. Добиться, чтобы кот встал, и тогда красиво войти в открытую дверь.

6) Покакав, пронестись по квартире, выпучив глаза и сминая ковры с таким видом, будто у вас в заднице подожженный фитиль. Заключительную какашку уронить на диван рядом с котом. Испугаться какашки, заорать, метнуться прочь, в панике снести что-нибудь со стола (хрупкое, громко бьющееся).

7) Оцепенеть, глядя в пустой угол. Сидеть, оцепенев, пока кот не забеспокоится и не придет посмотреть. Тогда медленно попятиться, побледнев, и уйти, не поворачиваясь к углу спиной. Начать паковать вещи, бормоча под нос «данунафиг, жизнь дороже».

8) Застрять пальцами в оконной сетке, орать, отчаянно материться. Будучи спасенным, влепить по морде коту с криком «где ты раньше был, сука?!», кинуться прочь, остаток вечера смотреть исподлобья.

9) Съесть пустой пакет. Жадно, отрывая куски и давясь.

10) Дождаться, пока кот крепко уснет, и выблевать пакет на ковер в том месте, куда он обычно ступает спросонья. Проорать «ЫЫЫЫА!» Когда кот вскочит и наступит, сделать приветливое лицо.

ЗЫ: а-а, как же мы забыли! "Войти в дверь наполовину. Стоять, раздумывая. Долго стоять. Идеально, если это будет балконная дверь зимой".

@темы: ПоКОТушки - кошачий юмор

---

О чем бы рассказали кошки, если бы мы умели их понимать

[kassid]

Кошка в доме – полноценный член семьи, который может не только дарить ласку, но и предъявлять претензии. Как понять её, выучить кошачий язык и наладить взаимоотношения?

Учим язык кошек.

Кто сказал «мяу»?
Любопытно, что большая часть кошачьих слов предусмотрена исключительно для людей. Для общения с собратьями котам и кошкам достаточно языка тела. Наши любимцы издают звуки так же, как человек, пропуская воздух из легких через две эластичные связки гортани.
В отличие от человека, кошка не использует язык для оформления отдельных звуков, но издает тринадцать отчетливых гласных за счет напряжения в горле, носовых синусах и губах. Для изменения резонанса она открывает и раскрывает пасть, изменяя ее форму.

Кошки издают три основные группы звуков: мурлыканье, призывы и крики. Первые слышны из закрытой пасти, вторые проходят через открытую пасть, а третьи – из напряженной и постоянно открытой.
Кроме того, кошка издает порядка восьми согласных. Так как коты и кошки комбинируют возможные звуки, диапазон их «речи» гораздо шире человеческого. Владея этой информацией, можно не терять надежды научить Мурку простейшим фразам или хотя бы сентиментальному «мама».

Мурлыканье
Каждый владелец кошки знает, что урчание питомца – верный признак довольства происходящим. Но мурлыканье не бывает однотипным и несет в себе хоть и схожую, но разнообразную информацию. Чем грубее урчание и отчетливее звуки в каждом такте, тем более высокую степень удовольствия испытывает животное.
Мягким мурлыканье становится, когда кошке скучно, и она начинает дремать. Если ноты становятся выше и добавляется высокочастотный звук «р-р-р», значит кошка требует усилить ласки. Иногда кошка урчит, когда чувствует недомогание и боль, очевидным это может быть во время родов или после болезни.

Урчание также может быть приветственным мурлыканьем, когда киса бежит вам на встречу и издает звук, похожий на «мр-мр-мр». Очень похожим является призывное мурлыканье кошки, но оно начинает со звука «х» и звучит скорее как «хм-хм-хм», что означает «подойди сюда», причем акцент меняется от тихого нежного до громкого требовательного.
Особенно красивым получается признательное мурлыканье, напоминающее звуки "ммннгг", которые произносятся на вдохе, а высота звука быстро падает. Такое обращение в переводе означает «спасибо».

Призывы
Этот вид звуков кошка производит, открывая пасть, и все они являются производными знакомого нам «мяу». Гласные на вдохе и согласные на выдохе сочетаются в звуке, подобном «м-р-р-р-м-м-а-а-а-а-о-о-о-у-у-у". Таким способом питомец озвучивает свои требования, неважно, ласки, еды или просто вашего внимания.
Если требования не выполняются, звук становится громче, четче и настойчивее. Иногда кошка переходит на «умоляющее требование» с особым ударением на гласные, и тогда звук превращается в «м-р-р-р-м-м-а-а-а-а-о-о-о-у-у-у». В этот момент кошка ведет себя как маленький ребенок, обращаясь к хозяину примерно как «пожалуйста, пожалуйста, пожалуйста!».

Если котик обеспокоен или вдруг решил, что его призывы не достигают задуманного эффекта, требования становятся неуверенными и похожи на "м-а-э-о-у-у-у-у", а в дальнейшем они перерастают в жалобу. Жалостливый призыв похож на "м-м-н-г-а-а-о-у" и произносится за счет глотательного движения.
Этот вид общения бывает очень многозначительным, например, когда гласная часть звучит протяжно, кошка вопрошает «да как ты мог так?!», и вам уже придется приложить массу усилий, чтобы восстановить свой авторитет в глазах привередливой любимицы.

Редкие звуки
Случалось ли вам быть свидетелем кошачьей драки? Это как раз тот случай, когда языка тела уже недостаточно, и коты намеренно издают напряженные громкие звуки во время выяснения отношений.
Громкое и протяжное "ввваааааауувв" сопровождается наклоном головы и пристальным взглядом на оппонента. Для кошки это очень стрессовое и непривычное состояние, но отвлечь ее от объекта гнева в этот момент практически невозможно. Чаще кошки издают шипящие звуки, например, короткое "пффт" в момент испуга.
В кошачьем языке присутствует отчетливое "чш-чш-чш-чш", которым кошка пользуется для обозначения территории. Если в помещении, где живет кошка, появилось незнакомое животное, то хозяйка территории подозревает посягательство на свои владения и всеми силами пытается показать незнакомцу, кто здесь главный. Во время охоты можно услышать от кошки негромкое щелканье.
Чаще всего его замечают владельцы городских домашних кошек и котов, когда питомцы наблюдают за птичками с подоконника. Эти звуки помогают охотнице общаться со «своими» так, чтобы не спугнуть при этом добычу.

Поступки и поведение
Не факт, что вам попался «разговорчивый» и общительный питомец, который не устанет требовать необходимое, возмущаться лишнему и выражать признательность и любовь.
Многие кошки сосуществуют с хозяевами будто отдельно, и люди часто не догадываются, что их питомец испытывает постоянный стресс или дискомфорт, пока не становится слишком поздно. Котик метит территорию под окнами и у двери?

Вероятно, в округе много бродячих котов, от которых он вынужден защищать свои владения на уровне инстинктов. Любимец кидается на вас и играет слишком агрессивно? Перестаньте играть с ним руками, купите симпатичные кошачьи игрушки и создайте возможность для выплеска излишков энергии, что особенно важно для городских кошек, проводящих большую часть дня в одиночестве и заточении.

Кошка не выходит из укрытия к гостям и ведет себя максимально «стеснительно»? Она просто не уверена в себе, попробуйте создать все необходимые условия – свой уголок для игр, подходящий лоток и, что важнее всего, гармоничную и дружелюбную атмосферу в доме, где вашей любимице ничто не угрожает, а общение с вами приносит удовольствие.

Стесняется...

Переводимый набор слов
Для лингвистов и истинных кошатников в конце статьи предусмотрен небольшой словарь кошачьего языка. Японским владельцам кошек повезло – у них вовсю используется устройство под названием «Мяулингвал» – небольшой девайс с микрофоном и монитором. При общении с питомцем нужно поднести микрофон к кошке и зафиксировать произносимые звуки, которые автоматически будут переведены на человеческий язык.

Устройство распознает «речь» четырнадцати пород домашних кошек, в том числе американских короткошерстных и сибирских. Словарь программы содержит порядка 3 000 слов кошачьего языка, чтобы хозяин без труда расшифровал и понимал настроение, самочувствие и желания своей кошки.

отсюда

@темы: КОТографии, ЗаКОТовки - воспитание и уход, КОТтейль - вопросы по кошкам

---

[Бродячий огонек]

Укушение святого Франциска

@темы: КОТографии

---

[Бродячий огонек]

А вы знаете, что в белорусской сказке Иван Иванович - Царевич, (похожа на пушкинскую сказку о царе Салтане) все гораздо занимательнее чем у Пушкина? Кроме того, что бочка, в которой царица плыла по морю, стеклянная, и у главного героя есть еще 11 братьев, так у них еще и на дубе на острове Будай не один кот. Их там двенадцать!
Двенадцать котов, Карл!
И все играют на гуслях! И никаких цепей. (с)



АПД

Текст сказки на белорусском языке

Іван Іванавіч царэвіч
Беларускія народныя казкі

Жыў сабе цар у якімсьці гасударстве, у якімсьці царстве, і быў у яго сын, Іван Іванавіч – царэвіч. Цар яго не пускаў нікуды гадоў да васемнаццаці, каб не заглядаўся ні на што, не балаваўся. А сын ужо давай прасіцца:

– Бацюхна родны, пусціце свету пабачыць.

Цар яму даў роту салдат, даў каня, збрую, меч і ружжо. Ездзіў-ездзіў царэвіч, паляваў-паляваў па лясах ды па пушчах, пасля выязджае ён на палянку, ды шукае, дзе б яму адпачыць. Ажно на той палянцы Баба Яга Касцяная Нага раскапала ляда, засеяла ільном. Паслала яна ў лён трох дачок: дзвюх родных, а трэцюю – падчарку. Лён палоць. Убачылі яны царэвіча, а ён – іх. Яны паглядзелі, што ён такі прыгожы маладзец, дык большая дачка і кажа:

– Ах, які добры маладзец! Харош-прыгож! Каб ён мяне ўзяў за сябе, то я б яму вышыла такі дыван, што ён ва ўсім царстве не знойдзе!

А сярэдняя дачка гаварыла:

– Гэта твая не казка, а прыказка! А вось мая загадка. Каб давялося яму ўзяць мяне, дык я б адной пакулінай адзела б роту салдатаў, сама б адзелася і яго б адзела.

А ён усё гэта чуе. Трэцяя тады, падчарка, гаворыць:

– Гэта вашыя ні казкі, ні загадкі. Вось мая казка і загадка: калі б суджана было мяне яму ўзяць за сябе замуж, дык я б яму нарадзіла дванаццаць сыноў – голас у голас, волас у волас, у ілбе зоркі, у патыліцы месяц, ногі па калені ў золаце, а рукі па запясцях у срэбры.

А ён усё гэта чуў. Тады ён выслухаў, узяў сваю армію і паехаў дадому.

Прыязджае дадому, а цар пытае:

– Ну што, сынок мой любы, дзе бываў, што бачыў? Дзе чуў якое дзіва?

А ён тады гаворыць:

– Ну вось, бацюхна, нідзе я не бываў, нічога не чуў, а толькі бачыў. У пушчы-лесе Баба Яга Касцяная Нага раскапала ляда, насеяла ільну і паслала дачок той лён палоць. Як убачылі мяне, што маладзец такі ўдалы, прыгожы ды харошы, дык большая дачка казала, каб я яе ўзяў за сябе замуж, яна б мне дыван вышыла: такога ва ўсім царстве, ва ўсім гасударстве не знайшоў бы! А сярэдняя сказала, што большую загадку мне загадала б: адной пакулінай роту салдат адзела, сама адзелася б і мяне адзела. Ну а трэцяя, падчарка, кажа, што гэта ні казкі, ні загадкі. А яна б мне нарадзіла дванаццаць сыноў-сакалоў: волас у волас, голас у голас, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык.

Тады цар гаворыць:

– Лепш, сынок, гэтую ўзяць, каторая родзіць дванаццаць сыноў-сакалоў: волас у волас, голас у голас, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык. У нашым царстве багатыроў мала, тады ж болей будзе. То ўжо будуць не простыя, а сапраўдныя багатыры.

Тады царэвіч кажа, што яна ў дрэннае адзенне ўбраная ды гэта нягожа. А бацька тады кажа:

– Нічога, сынок, бяры. Калі ты царэвіч, то і яна будзе царыцаю. Вядома ж – у мачахі жыве. Яна яе затым так дрэнна і ўбірала, каб ніхто не заглядаўся.

Паехаў той царэвіч да Бабы Ягі ў сваты. Яна ж адбіла яго, што падчарка нічога не ўмее рабіць. А ён сустрэўся з падчаркай, і яна яго вучыць:

– Глядзі ж, яна паставіць мяне за трэцім дзесяткам у лепшым адзенні, дык ты мяне так не вызначыш. А муха заўецца ад цябе цераз маю галаву, так ты мяне і бяры. Баба Яга будзе цябе адбіваць, але ты не слухай яе. Усё ж такі бяры мяне.

Баба Яга два разы выводзіла па дзесятку дзяўчат, але царэвіч ніводнае не выбраў.

– Няма тут, – кажа, – той, што мне трэба.

Тады яна вывела трэці дзесятак. Так муха ад вуха яго завілася цераз яе галаву, і ён узяў яе, вывеў за рукі і кажа:

– Во гэта мая. Болей аніякай я не хачу.

Узяў царэвіч яе ажаніцца за свой кошт, як няродную дачку. Як згуляў ён вяселле, дасылае нейкі цар ліст: хоча ваяваць з ім. Ён, як атрымаў паперу ад таго цара, што ўжо хоча ваяваць з ім, узяў сваю армію і паехаў ваяваць з ім на мяжу. А жонка за два дні да гэтага зацяжарыла. Царэвіч і кажа бацьку:

– Бацюхна радзімы, як народзіць мая жонка – ці жывое ці мёртвае, ці худое ці добрае – дык прышліце мне кур’ера веставога на мяжу, каб я ведаў.

Пайшла яна ў стайню нараджаць. Калі нараджала, мачаха-змяя ў сароку перакінулася і адзінаццаць сыноў схапіла, а дванаццатага тая падчарка сабе ў падол узяла, у сваю палату занесла. Ён там стаў плакаць-кугакаць, усе пачулі і паглядзелі: ажно ў яе дзіцё такое, як яна казала, толькі адно.

Зараз жа бацька піша паперу сыну на мяжу, што нарадзіла яго жонка сына, якога абяцала: волас у волас, голас у голас, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык. Ды толькі аднаго нарадзіла, а не дванаццаць.

А яна – ведзьма тая – ведала, што будуць ісці паперы да Івана Іванавіча на мяжу. На дванаццаці бальшаках паставіла дванаццаць шынкоў – хто будзе ехаць, дык яна паперу прачытае.

Едзе генерал на мяжу з лістом да сына. Едзе, а ведзьма выйшла і гаворыць:

– Добры дзень, нашага свата чалавек і пасланец! Заедзь да нас нанач, мы вас пачастуем, напалім лазню, загадаем прыслузе выпарыць вас. Каню дадзім сена і аўса.

Ён паслухаў ды заехаў. Так яны напалілі лазню, ён схадзіў выпарыўся, прыйшоў. Яны накармілі-напаілі генерала і спаць палажылі, а каню далі сена і аўса. Ну, як ён заснуў, яны ўзялі тую паперу, што бацька дасылаў, ды ў печ укінулі. А ў другую самі напісалі: “Сынок мой любы! Нарадзіла твая жонка няма што: ні то парася, ні то шчаня – зусім не чалавек. Дзе тое загадаеш падзець?”

Той генерал устаў раніцай, паперу – у кішэню, і пайшоў. Думаў, што тая ж самая. Прыязджае генерал да сына царскага на мяжу. Шапку здымае здалёку. Пад’язджае бліжэй, кланяецца:

– Добры дзень, Іван Іванавіч!

– Здароў, генерал веставы!

– Што, з паперамі да мяне?

– З паперамі.

Царэвіч тады ўзяў тую паперу і чытае, што нарадзіла яго жонка ні парася, ні шчаня, няма што – зусім не чалавека. Маўляў, што загадаеце з ім рабіць? Ён як прачытаў, за галаву схапіўся і заплакаў. Піша Іван Іванавіч тады бацьку адказ: “Бацька родны! Што ж рабіць, хто ні ёсць – ахрысціце да майго прыезду”.

Так гэты генерал, як ліст заваротны ў рукі атрымаў, выправіўся ў сваю старану. А тыя злыдні зноў выйшлі на дарогу і кажуць:

– Заедзь да нас нанач, васпан, нашага свата чалавек!

Ён зайшоў да іх. Яны яго напаілі, накармілі і спаць палажылі. А як ён лёг, яны ўзялі ў яго гэты ліст, прачыталі ды спалілі. А самі напісалі: “Бацька мой родны, калі мая жонка нарадзіла не тое, што абяцала мне ў дзеўках, дык дзе хочаце дзеньце, каб яе дзіцяці па маім прыездзе вочы мае не бачылі! Калі яна не так нарадзіла, як абяцала!”

Веставы генерал назаўтра рана сеў на каня і паехаў. Прыязджае ён дадому, а цар пытае:

– Ну што, генерал веставы, ці ўсё добра на мяжы ў сына?

– Дзякуй Богу, усё добра.

І падаў цару ліст. Бацька ўзяў той ліст, разламаў пячатку і, як прачытаў, заплакаў. Тады сабраў сенат.

– Дзе падзець яе з дзіцём? Сын загадаў, каб дзіцяці не было, пакуль ён вернецца з вайны. Дзе хочаце, маўляў, падзеньце жонку з дзіцём.

Тады адзін сенатар падняўся і кажа:

– Трэба шкляную бочку зрабіць, жалезныя абручы нагнаць, смалою асмаліць і ў мора пусціць. Няхай плыве куды паплыве. Вырашылі так і зрабіць, як сенатар сказаў. Шкляры зрабілі шкляную бочку, пасадзілі яе туды з дзіцём, кавалі акавалі бочку, засмалілі смалою і пусцілі ў мора.

Сын вярнуўся з вайны. Моцна затужыў ён, як даведаўся, што зрабілі з дзіцём ягоным ды жонкаю. Доўга ездзіў ён каля мора – нідзе не знайшоў, сплыла бочка. Заплакаў з гора ды паехаў тады да Бабы Ягі той самай, ды... узяў замуж яе родную дачку. А сын, што паплыў з маці, плыў-плыў колькі там і рос ні тыднямі, ні днямі, рос гадзінамі. А маці ўсё плакала і наплакала поўную бочку слёз. Так, што яны тонуць у слязах. Тады сын, як прыйшла бочка да нейкага берага, і кажа:

– Матуля ты мая радзімая, блаславі ты мяне, каб шкляная бочка і жалезныя абручы рассыпаліся!

А яна кажа:

– Бог цябе блаславіць, сынок!

Ён як рыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, шкляная бочка ды жалезныя абручы, рассыпцеся зараз жа! Дакуль мая матуля будзе журыцца? Хутка мы ўтопімся ў матчыных слёзах!

Тады – пок! пок! – абручы і рассыпаліся. Бочка на макавае зерне пасыпалася. І тады ўзяў маці сын за рукі і павёў. Узвёў на такую высокую гару, што ні здумаць, ні згадаць, ні ў казках сказаць. Называецца яна Будай-гара. Зняў там план, узяў маці за руку і абвёў вакол гары, а тады гаворыць:

– Матуля, блаславі мяне, я буду на гэтай гары Будай-горад ставіць.

А маці яму кажа:

– Дзіцятка маё міленькае, дзіцятка маё даражэнькае, чым ты будзеш горад будаваць? У нас жа тут нічога няма, толькі адна душа.

А ён кажа:

– Матуля мая даражэнькая, блаславенне тваё мне толькі важнае.

Як выйшаў ён за дзве гадзіны да свету, сыйшоў з гары ўніз, як крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, каб бочка золата ды бочка срэбра прыкацілася да мяне!

І прыкацілася і бочка золата, і бочка срэбра. А тады ён гаворыць маці:

– Матуля мая любая, грошы ў нас ужо ёсць. Цяпер блаславі ты мяне, каб да нашай Будай-гары лес прыплыў.

А маці адказвае:

– Бласлаўляю цябе, дзіцятка маё.

Тады ідуць морам баркі з лесам, бруссем, латамі, дошкамі – ад цара, ад бацькі. Ён ведае, што яго сын жывы, дзе адгукнецца-аб’явіцца.

Выйшаў сын на гару, убачыў тыя баркі ды як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да маёй крутой гары, я буду тавар купляць! Пацэнна даваць, вашаму цару гасцінца дасылаць!

Прычалілі баркі да берага. Тавар звалілі ля крутой гэтай гары, ён заплаціў купцам у дзве цаны і гасцінца іх цару даслаў. Яны паехалі дадому, а сын кажа:

– Матуля мая радзімая, блаславі ты мяне дазнацца, што там будуць бацька з мачахай гаварыць, як прыедуць купцы.

– Сынок мой любы, бласлаўляю цябе.

Тут ён пракінуўся ў голуба і паляцеў услед за купцамі. Прыязджаюць гэтыя купцы да свайго цара, а ён іх пытае:

– Ну, купцы, дзе вы бывалі, што бачылі?

А яны кажуць:

– Ваша вялікасць, бачылі крутую гару, што ні здумаць ні згадаць, ні ў казках сказаць – якой вышыні, якой шырыні! І да той гары нейкі купец усе баркі прычальвае – тавары, лес купляе. Кажа, будзе Будай-горад ставіць. Ён нам у дзве цаны заплаціў і вам гасцінец даслаў.

Цар на тое і кажа:

– Пэўна, гэта мой сын. Трэба паболей яшчэ даслаць, каб хутчэй горад ён будаваў.

А сын тым часам паслухаў тое і паляцеў голубам да маткі, тут зноў стаў малайцом, выйшаў на гару і крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, дзе ёсць цесляры, тапорнікі, сталяры, кавалі – усе збірайцеся да маёй крутой гары! Я буду пацэнна плаціць, Будай-горад ставіць!

Як крыкнуў ён – сабраліся да яго пільшчыкі, цесляры, муляры, кавалі – усе-усе. Ён абвёў план і стаў горад будаваць. І за паўтара месяца збудаваў горад – лаўкі, цэрквы! Тады ізноў едуць гэтыя купцы з таварамі. Ён выйшаў, як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да маёй крутой гары, мне трэба Будай-горад будаваць!

Яны лес яму і звалілі, а ён ім у дзве цаны заплаціў, накарміў-напаіў і дадому адпусціў. І яшчэ цару гасцінец даслаў. Ну тады ж яны і паехалі, а ён скінуўся зноў галубом і паляцеў за купцамі. Пакуль тыя купцы прыехалі, а ён ужо і слухае.

Прыязджаюць, цар пытае:

– Што, купцы, па якіх гарадах, па якіх краінах ездзілі? Што чулі, што бачылі?

А яны кажуць:

– Ваша сіяцельства, далей Будай-горада нідзе не былі. Той купец і не пускае далей!

Ну цар і гаворыць да мачахі:

– Пэўна, гэта мой сын праявіўся!

А мачаха кажа:

– Гэта не дзіва, а паўдзіва, што Будай-горад пастаўлены моцна і прыгожа. Ёсць у маёй матулі ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі горад большы за Будай – вакол сцяна ў тры аршыны глыбіні і шырыні. А на стайні ёсць пара такіх жарабцоў – як пойдуць гуляць, дык іскры наскрозь сцяну ў тры аршыны прабіваюць.

А сын той з галубамі сядзіць ды ўсё слухае. Тады прыляцеў да матулі і стаў малайцом. А маці пытае:

– Што, мой сынок любы, што там бацька з мачахай казалі?

А ён кажа:

– А вось як прыехалі купцы, ды сталі хваліцца, што далей нідзе не былі, толькі ў Будай-горадзе ў крэпасці, дык мачаха казала, што гэта не дзіва, што Будай-горад – вялікая крэпасць. А ў яе ў маці ёсць горад – у тры аршыны сцяна глыбіні і шырыні. Ды яшчэ ёсць у яе на стайні пара жарабцоў. Як пойдуць па горадзе гуляць, дык іскры наскрозь сцяну прабіваюць.

Тады ён кажа:

– Блаславі мяне, матуля, каб за ноч тая сцяна ад Бабы Ягі перайшла да мяне, стала кругом горада майго, і каб тая пара жарабцоў у маёй стайні стаяла і па маім горадзе так гуляла!

За дзве гадзіны да свету выйшаў ён на крутую гару і як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, дзесьці ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі ў Бабы Ягі ёсць каменная сцяна ў тры аршыны шырынёй і глыбінёй! Прыбудзь да мяне, стань кругом майго горада, і каб пара тых жарабцоў была!

Як крыкнуў ён – усё тое, што ў Бабы Ягі, і сталася. Тады даслаў ён цару ліст, каб прыслаў ужо краснага тавару – рыбы. Цар, канечне, прыслаў. Тады ён гэтых купцоў пачаставаў і гасцінца цару даслаў. Купцы тыя паехалі, а ён скінуўся галубком і паляцеў за імі. Прыязджаюць яны дамоў, ён сеў з астатнімі галубамі ды сядзіць. А бацька пытае ў купцоў:

– Ну што, купцы, дзе бывалі, што бачылі? Па якіх гарадах, па якіх краінах ездзілі?

А яны адказваюць:

– Далей Будай-горада не пускае той купец! І вось вам гасцінчык даслаў. Тое, што вы тут сказалі з жонкай – там усё праявілася. І тая сцяна ў тры аршыны шырыні ды глыбіні, і пара тых знакамітых жарабцоў – як пойдуць па горадзе гуляць, дык заднімі нагамі сцяну могуць праламіць. Гэткая чысціня!

Гэты цар і кажа:

– Трэба мне туды з’ездзіць паглядзець – пэўна, гэта мой сын!

А мачаха, жонка яго, кажа:

– Гэта не дзіва ды не паўдзіва! У маёй матулі ў трыдзевятым царстве на трыдзевятай зямлі стаіць пад горадам дуб – ні здумаць, ні згадаць. На тым дубе – дванаццаць кокатаў*, на тых кокатах – дванаццаць катоў. Як угору ідуць – байкі баюць, як уніз ідуць – на гуслях граюць. Вось дык чысціня ў маёй матулі!

Паслухаў тое сын ды паляцеў да сваёй маці, а яна й пытае:

– А што, мой сынок, што там бацька з мачахай гаварылі?

– Як прыехалі купцы ды сталі хваліцца, што далей за горад Будай не былі, і ўсё, што гаварылі, там стала – і сцяна, і жарабцы такія – чысціня! А мачаха тады і кажа, што, маўляў, гэта ж не дзіва, а паўдзіва, бо ў ейнай маці ў трыдзевятым царстве ў трыдзесятай зямлі – дуб, а на тым дубе дванаццаць кокатаў, а на тых кокатах дванаццаць катоў. Угору ідуць – байкі баюць, уніз ідуць – на гуслях граюць. Блаславі мяне, матушка, каб і ў мяне быў такі дуб.

Выйшаў ён тады за дзве гадзіны да свету на крутую гару ды як крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, недзе ў трыдзевятым царстве на трыдзевятай зямлі ў Бабы Ягі ёсць дуб на дванаццаці кокатах, ды на тых кокатах дванаццаць катоў! Прыбудзь да мяне!

Ну толькі ён крыкнуў – і ўсё тое ёсць.

Ідуць зноў па моры купцы з таварамі, ён выйшаў на гару і крыкнуў маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да маёй крутой гары, я тавар купляю, пацэнна плачу! Вас напаю-накармлю і цару гасцінчык дашлю!

Тады яны тавар пазвальвалі, грошы атрымалі, ён іх напаіў-накарміў і гасцінца цару перадаў. Сам скінуўся галубом і паляцеў.

Прыляцеў на двор, сеў незаўважна з птушкамі ды слухае. Прыязджаюць купцы, і цар пытае:

– Што, купцы, дзе праязджалі, што чулі, што бачылі?

А яны кажуць:

– Ваша сіяцельства, далей таго горада не былі, бо купец нас той не пускае – ён у нас тавары адкупіў, пацэнна заплаціў, накарміў нас, напаіў і вось гасцінца вам даслаў. І што вы з жонкай казалі, што дуб пад гарою стаіць – дванаццаць кокатаў, на тых кокатах дванаццаць катоў, усё такое – дык і гэта ёсць! Такое хараство!

Цар тады кажа:

– Пэўна, гэта мой сын. Трэба з’ездзіць і паглядзець!

Тады жонка стала адгаворваць яго:

– Ну гэта не дзіва, а паўдзіва, – кажа. – У маёй матулі ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі ёсць цуда-вопер*. Ён па горадзе ідзе, лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее: як пройдзе па горадзе – хлеба няма куды падзець.

Паляцеў ён да маці.

– Ну, што бацька з мачахай гаварылі?

– Бацька хацеў ехаць, а мачаха кажа, што гэта не дзіва, а паўдзіва. А ў яе маці ёсць цуда-вопер, па гораду ідзе, лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее. Як пройдзе па горадзе – хлеба няма куды падзець. А ў нас, матуля, хлеба якраз мала. Дык блаславі мяне, каб ён да нас прыйшоў, такі вопер.

– Бласлаўляю.

Ён тады за дзве гадзіны да свету выйшаў на гару і як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, дзесьці ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі ў Бабы Ягі ёсць цуда-вопер. Ён лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее. Як пройдзе па горадзе – хлеба няма куды падзець. У мяне хлеба няма, прыбудзь да мяне, сюды, у горад Будай! Раз! – вось ужо і той вопер ідзе, лычам арэ, нагамі скародзіць, вушамі сее і вее! Як прайшоў па горадзе – хлеба няма куды дзець! Па хлебе ездзяць, як па мосце.

Ну тады купцы гэтыя едуць па моры зноў. Ён ужо выйшаў, крычыць маладзецкім голасам, багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да майго Будай-горада! Я тавары купляю, пацэнна плачу.

Вось яны тавар звалілі, ён іх накарміў, напаіў і гасцінца цару даслаў. Сам галубом скінуўся і паляцеў. Прыляцеў на двор і слухае. Прыязджаюць тыя купцы, а цар пытае:

– Ну што, купцы, дзе ж бывалі?

А яны кажуць:

– Ізноў далей горада Будая нідзе не былі. Той купец тавар у нас увесь адкупіў, пацэнна заплаціў, нас накарміў-напаіў і вам гасцінчык даслаў. І той цуда-вопер, чыста, што вы гаварылі з жонкай, там у яго!

Цар кажа:

– Мабыць, гэта мой сын, трэба з’ездзіць да яго.

А жонка яго стала зноў адгаворваць:

– Гэта, – гаворыць, – не дзіва, а паўдзіва. Вось у маёй матулі ў каменных палатах адзінаццаць малайцоў, па дванаццаць пудоў булавы. Як пойдуць па гораду малаціць, дык яна смачна спіць у каменных палатах.

Цар тут асеўся, не паехаў да сына. Тады сын прылятае ў двор і стаў малайцом, а маці пытае:

– Ну што, сынок мой, што там бацька з мачахай гаварылі?

– Як прыехалі тыя купцы, сталі расказваць, што яны далей нідзе не былі, толькі ў горадзе Будаі, той купец, казалі, тавары купіў, пацэнна заплаціў, іх накарміў-напаіў ды гасцінец цару даслаў. Бацька кажа, што, пэўна, гэта яго сын, і трэба з’ездзіць да яго, а мачаха стала адгаворваць яго і сказала, што гэта не дзіва, а паўдзіва. А ёсць у яе маці-матулечкі ў трыдзевятым царстве на трыдзесятай зямлі каменныя палаты, а там адзінаццаць малайцоў, па дванаццаць пудоў булавы ў іх – як пойдуць па горадзе малаціць, дык яе матуля моцна ў каменных палатах спіць.

І заплакаў. А потым далей кажа:

– Гэта ж мае браты так цяжка пакутуюць! Матуля, спячы дванаццаць прасфорак і са сваіх грудзей малака дадай ў іх, а я паеду да каваля булаву каваць.

І заказаў сабе на дарогу булаву ў дванаццаць пудоў вагою. Узяў гатовую булаву, выйшаў за горад і кінуў яе ўгару за воблакі. Яна там лётала-лётала ды прыляцела ўніз. Ён выставіў правую далонь, булава як ударылася, так і рассыпалася. Тады ён пайшоў назад да кавалёў, ды яны перакавалі яму – палавіна жалеза, а палавіна сталі. Выйшаў ён за горад, новую булаву кінуў угару за аблокі, яна там лётала-лётала, а потым ляціць уніз. Ён узяў шапку, насунуў ды выставіў лоб. Яна як ударыць яму ў лоб, ды толькі ўвагнулася.

Тады ён гаворыць:

– Вось гэтая булава добрая!

Прыйшоў у двор, узяў дванаццаць прасфорак, развітаўся з маткай і пайшоў да Бабы Ягі ў трыдзевятае царства ў трыдзесятую зямлю. Як ісці дык ісці – скора кажацца, ды не хутка робіцца. Прыйшоў урэшце да Бабы Ягі. А яна спіць, дый асілкі тыя адпачываюць – толькі булавы на гары тырчаць. Ён узяў прасфоркі, на булавы ўсклаў, а сам за камень схаваўся. Ну тады яны – тоўх! тоўх! – адзін другога:

– Будзем, браткі, ўставаць малаціць!

Убачылі яны на булавах сваіх прасфоркі, з’елі, вецер як дунуў, дык яны пачулі матчыну кроў.

– Гэй, – кажуць. – Брат у госці прыйшоў!

Ды ён выйшаў і кажа:

– Пакажыце мне яе!

А яны кажуць:

– Брат, уцякай!

А ён адказвае:

– Не, толькі пакажыце мне яе! Дапамажыце мне і я яе пайду сваёю булавою біць!

Яны тады яму паказалі ведзьму, а самі пайшлі малаціць.

Прыходзіць ён туды да яе, а Баба Яга тая яшчэ спіць. З ноздраў дым шыбае, з рота полымя, з вушэй іскры сыплюцца. Прыйшоў ён, раз трэснуў па ілбе – не чуе ведзьма, другі раз трэснуў – пачула і падхапілася. Ды пачалі біцца. Яна яго агнём паліць, дымам душыць! Ён тады клікнуў братоў – браты падскочылі і забілі яе! Ён узяў вазоў пяць саломы, палаты яе запаліў, братоў узяў за рукі і павёз у сваю старану, у сваё царства.

Прыводзіць ён іх дадому, яны пакланіліся маці, павіталіся – і жывуць у Будай-горадзе з братам. Як пойдуць па горадзе гуляць – голас у голас, волас у волас, у ілбе зоркі, у патыліцы месячык, па запясці рукі ў срэбры, па калені ногі ў золаце – дык увесь горад ззяе.

Пасылае цар сваіх купцоў з таварамі. Едуць купцы па моры, а сын ягоны выйшаў на гару, крычыць маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Гэй, купцы-купцы, грабцы-грабцы, грабіце да майго горада, я тавар пацэнна купляю! І вас напаю-накармлю і цару гасцінца дашлю!

Яны пад’язджаюць, тавар звалілі, тады ён іх напаіў-накарміў, цару гасцінцы перадаў ды дадому адпусціў. І кажа матцы:

– Матуля мая радзімая! Я братоў адшукаў, а як бы бацьку ў свой Будай-горад звараціць? Ці ёсць там у мачахі якія загадкі, ці няма?

Тады ён ізноў скінуўся галубом і паляцеў да бацькі.

Купцы як прыехалі, цар пытае:

– Ну што, купцы-грабцы, дзе бывалі? Па якіх гарадах, па якіх краінах ездзілі? Што чулі, што бачылі?

Тады яны кажуць:

– Ваша сіяцельства! Далей таго горада той купец, ці хто ён, не пускае! І што вы з жонкай тут гаварылі – і тое там праявілася! Там дванаццаць братоў стала!

Мачаха, як пачула, што яны знайшліся і што яе маткі ўжо на свеце няма, дык схапіла нож і закалолася. А тады ўжо цар кажа:

– Дзякуй табе, Госпадзі, што апрастаў маю галаву ад акаяннае сілы. Паеду я да сваёй сапраўднай жонкі ды сваіх дзетак!

Тады сын паляцеў дадому, прыляцеў, стаў малайцом, і маці кажа:

– Ну, што ты чуў?

А ён кажа:

– Вось што я чуў! Як прыехалі купцы ды сталі расказваць, што бачылі ў Будай-горадзе дванаццаць братоў – голас у голас, волас у волас, у ілбе зоркі, на патыліцы месячык, па запясце рукі ў срэбры, па калена ногі ў золаце – як пойдуць па горадзе гуляць, дык увесь горад ззяе. Як пачула тая мачаха, зразумела, што яе матку забілі, дык нажом сябе закалола. Бацька падзякаваў Госпаду, што апрастаў яго галаву ад акаяннае сілы, цяпер пойдзе да сваёй сапраўднай жонкі і сваіх дзяцей. Бацька ў госці к нам заўтра будзе! Матуля, блаславі мяне, каб за дзве гадзіны да свету правесці дванаццаць вёрст дарог, выбіць чырвоным сукном і цераз мора мост паставіць – залатая масціна і сярэбраная масціна, залаты слуп ды срэбны слуп! За дзве гадзіны да свету выйшаў на гару і як крыкне маладзецкім голасам ды багатырскім посвістам:

– Я дажыдаю бацьку ў госці! Каб да свету цераз мора мост вымасціўся! І каб была дарога на дванаццаць вёрст і гэтую дарогу чырвоным сукном выслалі.

Як толькі ён тое сказаў, так адразу з’явіліся майстры і ўсё гэтак зрабілі!

Чуюць дзень, едзе цар да жонкі сваёй у госці. Прыехаў, павітаўся з жонкай і дзецьмі – і стаў жыць у Будай-горадзе. І зараз там жывуць.

отсюда

запись создана: 16.08.2015 в 20:28

@темы: КОТовальня - кошачьи всякости

---

[kassid]

@темы: КОТографии

---

23 кота, которые были наказаны за свое любопытство

[kassid]

Все владельцы котов знают, что их любимцы с легкостью протиснутся в самые узкие места (если, конечно, не слишком много едят!). Но иногда оттуда бывает сложновато выбраться.

Не волнуйся за меня. Я просто отрабатываю танец

Если бы ты поил меня очищенной водой вместо гадости из-под крана, мне не пришлось бы так изворачиваться

Я просто хотел записать для тебя музыку на диск

 

Не смейся. Помоги лучше эту штуку снять

 

Твой бессовестный хомяк меня обманул

 

Т-сссс. Пожалуйста, помоги слезть, пока белка меня не увидела

 

Надо было учиться на чужих ошибках…

 

Что ж, это абсолютно новый взгляд на окружающий мир

 

Я увидел светильник, но он оказался не такой удобный, как я подумал

 

Я чудовищно ошибся…

 

Только не говори никому. Пожалуйста!

 

Это был лучший шланг. До тех пор, пока с ним не поработал я!

 

Раз уж я здесь застрял, то с чистой совестью можно и вздремнуть

 

Снова пойман спиралью несправедливости

 

Вот что бывает, когда ты ешь до того, как накормишь меня

 

Это самый худший курс по лазанью в шкафу

 

Зная, сколько усилий тебе понадобилось для того, чтобы достать чипсы из этой коробки, я уверен что застрял здесь надолго…

 

Да уж… Теперь я понимаю, почему мне не разрешают залазить на диван

 

Это что, вход для мышей???

 

Ты не оставил мне ни одного рулона, чтобы поиграть. Пришлось взять самому

 

Эта штука за последние два года сильно усохла. Клянусь!

 

Этот стул не такой удобный, как тебе бы хотелось

 

Заткнись и вытащи меня отсюда, человек!

Link

@темы: КОТографии

---

[Бродячий огонек]

@темы: ПоКОТушки - кошачий юмор

---

[Бродячий огонек]

06.08.2015 в 09:15

Пишет  Тихе:

Финский сержант и котики, 1941 год.

@темы: КОТографии

---

[Бродячий огонек]

@темы: КОТтразведка - кошачье видео